Od dziecka lubię nieść pomoc drugiemu człowiekowi…
Jestem blisko problemów zdrowotnych. Jako nastolatka towarzyszę do ostatnich chwil umierającemu na nowotwór tacie. Żałuję, że już go nie ma, gdy wraz z maturą z dumą odbieram pielęgniarski biały czepek z czarnym paskiem.
Po roku pracy w szpitalnych realiach, z przewagą procedur medycznych niż prawdziwego towarzyszenia w chorobie, po oblanych egzaminach na studia pielęgniarskie stawiam na żywienie człowieka. „Przecież u podstaw pielęgnowania leży wykorzystanie pożywienia jako leku” – myślę. „To też konkretne pomaganie człowiekowi”. Na studiach zgłębiam tajniki fizjologii żywienia i technologii żywności, mając w pamięci spółdzielnię uczniowską Grosik i drożdżówki, które co rano, w wielkich koszach, dźwigałam do sklepiku w podstawówce. Wciąż pamiętam te uśmiechy dzieci smakujących świeże drożdżowe wypieki…

Bo karmić też lubię od zawsze.

Tak bardzo chcę teraz wszystkim pokazać, jak należy się odżywiać. Dzielić się z innymi tym, czego się uczę. Tak bardzo, że na ostatnim roku studiów organizuję wraz z kołem naukowym multimedialną wystawę o aktualnych trendach w żywieniu, która „objeżdża” potem inne uczelnie. To wtedy odzywa się mój gen edukatora, który do dziś żywo we mnie pulsuje. I wtedy jeszcze nie wiem, że łacińskie ‘educare’ oznacza karmić i opiekować się.

Prawdziwym laboratorium są jednak kolejno rodzące się dzieci.

Wiadomo. Każda mama chce jak najlepiej wykarmić swoje pisklęta. Mój drugi syn ma poważne problemy alergiczne. Klasyczne leczenie zawodzi, a ja zaczynam poszukiwania i trafiam na tradycyjną medycynę chińską (TMC), która nie klasyfikuje alergii jako jednostki chorobowej, tylko szuka przyczyn braku równowagi w organizmie. Uczę się gotować według pięciu przemian, zgodnie z TMC, a moje dziecko powoli wychodzi na prostą. Gotuję nieustannie wzmacniające rosoły, kompoty, ryże i kasze. Czuję, że złapałam Pana Boga za nogi. Fascynacja medycyną Dalekiego Wschodu pcha mnie do wejścia na drogę nauki. Kończę kurs Dietetyki Leczniczej Tradycyjnej Medycyny Chińskiej i zaczynam sama pomagać ludziom. Wreszcie jestem blisko człowieka. Mogę towarzyszyć z troską konkretnym potrzebującym i dzielić się wiedzą. Mogę karmić, a przede wszystkim odżywiać. Już nie drożdżówkami ze spółdzielni Grosik, ale pokarmem naprawdę odżywiającym, prozdrowotnym. I wtedy rodzi się mój czwarty syn – Jeremi.

Test na nietolerancje pokarmowe nie pozostawia zbyt wiele na talerzu synka. Atopowa, podrapana często do żywej krwi, skóra swędzi i piecze. Nieprzespane noce i ogromna frustracja, bo moja latami zdobywana wiedza zawodzi. Nie potrafię pomóc własnemu dziecku! Sama dieta, niezwykle restrykcyjna i ścisła, nie pomaga… Zaczynam wątpić w sens tego, co dotychczas wiedziałam i proponowałam innym. Ale szukam. Dalej, głębiej… Miłość Matki nie zna granic. Tak łatwo się nie poddaję. Szukam, już tylko zwrócona w stronę natury (bo raz wchodząc na tę ścieżkę, trudno z niej zejść), choć w momentach wielkiej desperacji sięgam i po sterydy. Chcę dociec przyczyn głęboko, pod warstwą skóry i narządów wewnętrznych. Nie omijam sfery emocjonalnej, starając się poszukiwać rozwiązania konfliktu, który wywołał chorobę. Modlę się, pytając Boga, dlaczego moje dziecko tak cierpi…

Plastry, bandaże, kąpiele w ziołach, leki homeopatyczne, drogie maści i mazidła, psychoterapie, termosy z domowym jedzeniem do przedszkola i szkoły…
Dzięki Jeremiemu zauważam, że nie ma jednej diagnozy na te same dolegliwości. Że każdy jest odrębnym bytem, mikrokosmosem i potrzebuje osobnego spojrzenia. Na swój tryb życia, na relacje, które buduje, na to, co je, jak śpi, jak się regeneruje…
Trafiam na kolejne kursy: diagnozy z pulsu, akupunktury, medycyny św. Hildegardy.
Z ogromnej pasji i chęci dzielenia się powstają Orkiszowe Pola, miejsce, w którym siejemy zdrowie coraz większej liczbie potrzebujących. Edukacja w zakresie odżywiania oraz zdrowego stylu staje się moją życiową misją.

A ja wciąż się uczę. I pewnie szybko nie przestanę … by odżywiać, czyli „czynić żywym” każdego, kto prosi o pomoc.

OrkiszowePola